Gisteren was emotioneel een van de zwaarste dagen uit mijn leven. Heen en weer schipperen tussen verdriet en blijdschap, van de ene levensgebeurtenis naar de andere. Het gaat niet in je koude kleren zitten.
We namen afscheid van de kleine prinses die ons onlangs verliet. Het werd een emotionele plechtigheid, waarbij jong en oud de tranen niet konden bedwingen.
Behalve één vrouw. Een straffe madam. Mijn schoonzus kreeg de moeilijk opgave om op zoek te gaan naar de woorden die een eerbetoon aan dat korte, maar kostbare leventje, vormden. Niet eenvoudig, maar wat heeft ze dat schitterend gedaan. Rustig, ingetogen en sereen. Professioneel, maar tegelijkertijd heel menselijk.
Ik stond eventjes in haar schoenen, mocht mijn tekst 'Schone slaapster' brengen, en besef dus nog meer hoe zwaar het is om niet emotioneel te worden. Ik denk dat alle aanwezigen ontzag en eindeloos veel respect voor haar hadden.
Toen iedereen de zaal uit was, bleven we even alleen achter met onze tranen en vonden we troost bij elkaar. Een stevige omhelzing en liefdevolle woorden, een geschikt moment om te zeggen dat we elkaar graag zien, want ja, mijn schoonzus en ik, dat zat snor vanaf de eerste kennismaking.
Daarna volgde vriendschap. Ik mocht even deel uitmaken van het gezinsleven van een bevriend koppel. Het heeft me ongelooflijk veel deugd gedaan om verwelkomd te worden door een stralende glimlach, die bij het vrolijke gezichtje van een tweejarige hoorde, en te zien hoe de jongste telg haar willetje begon te ontdekken en halsstarrig de lippen op elkaar hield tijdens het eten. Het deed goed om mijn verhaal even kwijt te kunnen. Een afscheid doet je nadenken over je waarden, over de mensen in je leven en dan apprecieer je nog meer die simpele gebaren, die zoveel betekenen.
In de namiddag verzorgde ik een huwelijksplechtigheid. Normaal gezien ben ik, ondanks de jaren ervaring, al enkele uren op voorhand zenuwachtig, hoop ik dat alles loopt zoals voorzien. Gisteren niet. De plechtigheid in de voormiddag deed me de plechtigheid van de namiddag enorm relativeren. Niet dat ze niet belangrijk was, wel dat het onnodig was om er zo gespannen voor te zijn. En die instelling heeft ervoor gezorgd dat het vlot ging. Er liepen allerlei zaken mis, de wind was een beetje spelbreker, maar we hebben er eens hartelijk mee gelachen en konden weer door. De liefde die het koppel voor elkaar voelde, was oprecht, puur, mooi om te zien. Achteraf bedankten ze me, vonden ze het helemaal wat ze ervan verwachtten, en daar doe je het voor.
Als consulent heb ik de eer om even deel te mogen uitmaken van het leven van verschillende mensen. We zijn erbij op belangrijke gebeurtenissen, op vrolijke en trieste gelegenheden. En hoewel we maar een detail zijn in het leven van iemand, ben ik er oprecht van overtuigd dat wat we doen waardevol is.
Tijdens het naar huis rijden van het huwelijk, vonden de tranen hun weg over mijn wangen. Want naast consulent, blijf ik in de eerste plaats mens. Met eigen gevoelens en emoties, die geraakt wordt bij het zien van pijn, vreugde en ontroering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten