Schone slaapster

Lieve kleine meid,

Je mama en ik leerden elkaar kennen ergens in december 2006, tijdens een vergadering van het werk. Ze straalde sympathie uit, vriendelijkheid, en toen ze me vlak voor de feestdagen meenam naar een huwelijksplechtigheid, bleek die uitstraling haar karakter perfect weer te geven. Ze werd mijn mentor, die me de eerste stapjes leerde zetten in de wereld van plechtigheden.


Toen je mama ons een paar jaar later vertelde dat ze zwanger was, werd ik hevige supporter van die bolle buik die steeds groter werd. Het bleef me verbazen hoe slank je mama bleef, we lachten er wel eens mee, noemden haar buik een voetbal. En jij, klein wonder, groeide, veilig geborgen. Je mama was zo mooi zwanger! We telden de dagen af tot jouw geboorte. Wat was ik trots en fier toen ze me, vlak na jouw komst, belde. Gefascineerd luisterde ik naar jouw geboorteverhaal en ik kan je wel vertellen dat je mama zo ongelooflijk blij met je was. 

Je geboortekaartje stond te pronken op het werk en inspireerde me tot het maken van een dekentje. Vol energie ging ik aan het haken, gebruikte de kleuren van jouw kaartje en hield de deadline, jouw babyborrel, nauwlettend in het oog. Helaas haalde ik het niet … het dekentje ligt nog steeds, onafgewerkt, in mijn kast.

Jouw babyborrel, jouw welkomstfeestje, werd voor mij een heel bijzondere dag. Ik ontdekte dat ik zwanger was, had mijn eigen klein wondertje in mijn buik. Dat maakt dat, als ik aan mijn zoon denk, aan de dag dat ik mij voor het eerst ‘mama’ begon te voelen, ik ook automatisch aan jou denk. Jouw naam hangt voor mij samen met ‘leven’, met ‘geboorte’.

Jij kreeg er een broertje bij, mijn zoon een zusje en samen met de kinderen van enkele andere collega’s trokken we op uitstap. Het viel me toen op hoe zorgzaam je was voor de kleintjes. Jullie hebben zich zo goed geamuseerd, fijn samen gespeeld en lekker gesmuld van een ijsje. De sympathie en vriendelijkheid die je mama uitstraalt, heeft ze duidelijk aan jou doorgegeven.
Na die geslaagde uitstap, werden er nieuwe plannen gemaakt voor een bijeenkomst met de hele bende, die deze keer wat uitgebreid was.

En toen kwam in maart het nieuws dat je in het ziekenhuis was opgenomen met zware hartproblemen. Je stond op de wachtlijst voor een harttransplantatie, bang afwachten hoe lang dat ging duren. Je mama vertelde dat je er zo flink onder bleef, dat gaf haar hoop en kracht om zelf ook door te gaan. Gelukkig kwam niet veel later het verlossende nieuws: je kreeg een nieuw hartje en kon beginnen revalideren. We konden stilletjes aan beginnen uitkijken naar een nieuwe datum voor een speelmoment, ver genoeg vooruit, zodat je de tijd kon nemen om op kracht te komen.

Aan dat goede nieuws kwam zaterdag prompt een einde …  Zaterdag ben je zachtjes in je slaap overleden. Lieve meid, het is zo hard, zo onwezenlijk, zo hartverscheurend. Er zijn te weinig tranen  voor dit verdriet. Toekomstdromen worden opgeborgen en toch kabbelt het leven stilletjes verder. Dat het leven fragiel is en gekoesterd moet worden, niet als vanzelfsprekend mag genomen worden, wordt nu pijnlijk hard duidelijk.
Je was nog maar vijf jaar, de toekomst zou aan je voeten moeten liggen, een leeg blad, klaar om door jou ingekleurd te worden. Net zoals het dekentje, was jouw leven veel te kort.

Hoewel we nu afscheid van je moeten nemen, blijft jouw naam, jouw bestaan, voor mij eeuwig verbonden met ‘leven’.

Slaap zacht, kleine prinses.
Slaap zacht.