Het einde van het jaar is traditioneel de periode om terug te blikken op de maanden die gepasseerd zijn en voor mij is dat niet anders. Het is evenzeer vooruit kijken, plannen maken en goede voornemens bedenken voor het volgende jaar. Ook daarin volg ik netjes de trends. Onder die To Do's staan de klassiekers: afvallen en sporten. Elk jaar opnieuw maak ik mezelf wijs dat ik deze keer écht ga beginnen joggen. Of dat ik mijn streefgewicht effectief zal bereiken. In december moet ik dan jaarlijks tot de conclusie komen dat het niets geworden is: ik ben nog steeds uitgeput na een trap of drie en de kilo's blijven zich gezellig op mijn lichaam verzamelen.
Deze keer gooi ik het over een andere boeg en kies ik een nieuw voornemen uit. Ik wil werk maken van het nastreven van mijn droom. Het is een werk van lange adem en het begin ligt al een aantal jaar stof te vergaren in mijn (figuurlijke) lade. Telkens ik die lade opentrek, spoelt er een golf van angst over me heen. Twijfel neemt de overhand en dus duw ik de schuif gauw weer dicht. Het is een spel van aantrekken en afstoten. De wil is er, maar de angst voor mislukking is te overweldigend en dus besluit ik zuchtend om er maar niet mee door te gaan. Ik weet het wel; wie niet waagt niet wint, maar in dit geval heb ik meer het gevoel dat 'wie niet waagt niet verliest'. Een van mijn valkuilen is dat ik me spiegel aan anderen en dan zie ik ze slagen in hun opzet. Ze zijn succesvol en in plaats van daar motivatie uit te halen, laat ik mijn schouders hangen. Dit gaat me nooit lukken. Het is te hoog gegrepen.
Ik heb schrik om mijn droom in rook te zien opgaan. Wat als het niets wordt? Wat als ik faal? Wat als het anders uitdraait dan gehoopt? Wat als het bespot wordt? En wat als die ster plots geen stralend hemellichaam maar gewoon een rots blijkt te zijn? Een illusie?
Misschien moet ik toch maar beginnen joggen ...
