Komt dat zien!

Gisteren stond de dag in het thema van 'circus': de geur van goudgele smoutebollen / oliebollen *, het getrompetter van olifanten op de achtergrond en een fantastierijke ontmoeting met een wereld vol magie en mysterie. Het circus doet me terugdenken aan mijn kindertijd, waarbij ik me na afloop van de show steeds inbeeldde dat ik ook aan een trapeze door de lucht vloog. Of nee, toch liever slangenmens. Of wacht, kunstjes doen op de rug van een rijdend paard, ja, dat leek me ook wel wat.

En zo kwam het dat ik na een circusvoorstelling steevast besluiteloos achterbleef met een droom die nooit uitkwam. Die dromen werden ook wel weer even snel vervangen door een nieuwe. Meestal na het zien van een of ander turngala, musical of dansoptreden. Helaas bleek ik voor geen een van al die vaardigheden echt aanleg te hebben. Of over voldoende volharding te beschikken.

En eigenlijk is er op dat vlak niets veranderd, ik blijf even wispelturig op vlak van hobby's. De ene keer ga ik aan de slag met deeg en pruts ik een versierde taart in elkaar. De andere keer probeer ik kledij en tassen in elkaar te steken, maar meestal blijf ik gewoon achter met een idee waarvan de praktische uitwerking nauwelijks in de buurt komt van het ontwerp. Turnen, dwars fluiten, djembé spelen, squashen, haken, vilten, taarten versieren, dansen, naaien, het lijstje groeit en wordt steeds langer. En dus moest er, geheel volgens traditie, weer een nieuwtje aan toegevoegd worden. Welke? Mmm, dat blijft voorlopig nog mijn kleine geheimpje. Hoe lang jullie moeten wachten vooraleer jullie het te weten komen? Goh, waarschijnlijk nog wel een jaartje ... of langer. Misschien verdwijnt die ook wel weer even geruisloos als ze gekomen is.

En wat betreft dat circus? Dat ging eigenlijk om een samenloop van omstandigheidjes die me in de sfeer brachten: de kinderen die naar Dumbo keken (wat het getrompetter verklaart), de echtgenoot die oliebollen bakt en ikzelf die helemaal opgeslorpt werd door het boek 'Water voor de olifanten'. Na het overwaaien van de gezellige, doch drukke feestdagen, vond ik tijd om in de zetel te kruipen en meegenomen te worden naar het circus van de Benzini Brothers met zijn menselijke rariteiten, uitzonderlijke artiesten en exotische dieren. Het meest boeiende aan het verhaal lag echter in de omschrijving van de hiërarchie binnen de circuswereld: de dictatoriale directeur, de gestoorde dierenopzichter en de noeste werkers. De romantiek kan natuurlijk ook niet ontbreken, zonder al te zeemzoet te zijn (hoewel die grens wellicht subjectief is). En de gedachtegang van een hoogbejaarde in een rusthuis doet je even stil staan bij ouder worden. Het doet me beseffen dat het 'nu' minstens zo belangrijk als het 'toen' en 'later'. Dus verspil je tijd niet aan het uitvissen wat mijn geheime droom nu eigenlijk zou kunnen zijn: geniet van het 'nu en hier'. Vergooi je dromen niet, maar werk er elke dag een beetje aan. Veel succes ermee!


* woordkeuze afhankelijk van de regio van uw afkomst

Gestript

Voorzichtig laat ik de rits van kledingstuk nr. 1 naar beneden glijden. Ondertussen bonkt mijn hart in mijn keel. Door de boxen weerklinkt de stem van Jessie Ware, die over haar Wildest Moments zingt. Ik zwier mijn armen in de lucht en laat ze langs mijn zij weer omlaag glijden. Adem in, adem uit. Kledingstuk nr. 1 verdwijnt op de achtergrond en ik ga door.

"Two wrongs, no rights.
We lose ourselves at night."

Ik kijk naar de mensen om me heen. Er staat een paar ogen strak op mijn gezicht gericht, nauwlettend in het oog houdend welke bewegingen ik maak. De zenuwen gieren en tieren, ik voel mijn hoofd rood worden. Dat het niet simpel zou zijn, had ik al wel kunnen voorspellen, maar het valt me toch zwaarder dan verwacht. Heup naar links, heup naar rechts. De onderkant van kledingstuk nr. 2 heb ik stevig vast, mijn knokkels zijn wit van de spanning. Voorzichtig trek ik het omhoog, over mijn hoofd, en met een sierlijke boog vliegt het door de lucht om tenslotte op de grond terecht te komen.

"Wait on, thunder sky.
Wherever there’s smoke, there'll soon be fire.
What could bring bad luck.
I’ve been looking at you too much."

Stilletjes komt de vraag waarom ik hier ooit aan begonnen ben op de voorgrond. Nu ja, er is geen weg meer terug, nu opgeven ligt niet in mijn aard. Er zit maar één ding op: doorzetten. Ik zuig een grote hap lucht naar binnen en zwier mijn hoofd naar achter. Even aarzel ik, maar uiteindelijk vindt ook kledingstuk nr. 3 zijn plekje op de vloer, bovenop nr. 1 en 2.

"In the middle of it.
We walk, we walk the line.
Looking back 
Our wildest moments.
Are you thinking what if.
What if we ruined it all?
My wrecking ball."

Ik werp een blik naar beneden en laat mijn ogen hangen op kledingstuk nr. 4. Zou ik? Durf ik? Daar moet ik wat langer over nadenken. Gaat het er niet over? Is het niet te veel van het goede? Ik neem het zekere voor het onzekere en besluit het maar aan te houden.

Dansles in de winter ... het heeft vaak iets weg van een stripact met een sportsweater, truitje en topje, die ervoor dienen om me in het begin warm te houden, maar na een kwartiertje worden ze onhandig en snel-snel uitgetrokken om zeker geen danspasjes te missen. Conditie? Nog steeds noppes. Plezier? Des te meer! En de strengste toeschouwer? Dat ben ikzelf, want wat heb ik een hekel aan dat paar groene ogen dat me aanstaart in de spiegel en ziet dat het nog steeds op niet veel trekt. Maar opgeven? Niets van, blijven doorgaan!

"From the outside, from the outside.
Everyone must be wondering why we try.
Why do we try."

Komt een man bij de consulent

Net als ik afscheid genomen heb van de laatste cliënt van de dag en ik mijn computer wil afsluiten, komt onze administratieve medewerker op de deur van mijn kantoor kloppen.
"Katrien?"
Ze klinkt een beetje aarzelend, alsof ze me niet goed durft aanspreken.
"Er is hier iemand voor u. Hij ziet er wat onderkomen uit, in de war, maar hij vraagt expliciet naar u. Hij zegt dat hij u nog kent van vroeger."
Van vroeger? Van 'heel erg vroeger' of gewoon van 'een beetje vroeger'? En ze zegt 'hij', dus het moet een man zijn.
Ik duikel terug in mijn geheugen en er verschijnen verschillende mannen in beeld: familie, vrienden, kennissen, schoolkameraden, ... ? Ik moet tot de conclusie komen dat niemand echt matcht met de omschrijving 'onderkomen' en 'in de war'.
"Heeft hij zijn naam gezegd?"
"Ja. Dieter B."
Mijn hart slaat een slag over, even draait de wereld door en moet ik naar adem happen. Dieter B.? Wat komt híj hier doen?
"Euhm ... ok ... ik ga wel even kijken."
Ik loop naar de vergaderzaal vooraan, met zenuwen die door mijn lijf razen, en kijk nieuwsgierig naar de man die op me zit te wachten. Ik herken hem nauwelijks, er blijft amper iets over van de jongen waarvoor mijn hart 12 jaar geleden ook al sneller ging slaan. Dit was mijn 'oude vlam', maar dat is de slechtste beschrijving die ik kan geven van de man die daar zit. Ooit leek het alsof ik in vuur stond als ik hem tegenkwam, maar nu lijkt hij wel een zeventiger in plaats van een dertiger en dus lijkt enkel 'oud' van toepassing te zijn.
Zijn gezicht vertoont scherpe trekken, zijn wangen zijn ingevallen, wat maakt dat zijn ogen veel te groot lijken, en zijn uitgemergelde lichaam hangt futloos in een stoel. Hij staart naar zijn handen, die opgevouwen op tafel liggen.
"Dieter?"
Met een trage beweging heft hij zijn hoofd op en kijkt me aan. Zijn mondhoeken gaan lichtjes omhoog, amper waarneembaar. 
De administratieve medewerker slaat dit tafereel gade vanuit de deuropening, haalt haar schouders op en verdwijnt in haar kantoor.
Wat moet ik nu? Er zit amper leven in Dieter, hij heeft nog geen woord gesproken.
Hij zet zijn handen op tafel, duwt de stoel achteruit en probeert op te staan. Tevergeefs. Snel loop ik naar hem toe en kan hem nog net bij zijn arm grijpen, zodat ik kan voorkomen dat hij valt. Opnieuw gaan zijn mondhoeken lichtjes omhoog.
Hij haakt zijn arm in de mijne en zo wandelen we traag naar mijn kantoor. Met veel moeite laat hij zich in een van de zetels zakken. Nog voor ik in de mijne kan plaatsnemen, barst hij uit in een hoestbui. Zijn hele broze lichaam schudt mee en ik vrees even dat hij elk moment in duizenden stukjes zal breken.

Stilletjes aan dringt tot me door dat de hoestbui die ik hoor niet die van een dertiger is, noch die van een zeventiger. Het gekuch klinkt veel hoger en beetje bij beetje besef ik dat het niet Dieter is die hoest, maar de Dochter. Haar hoestbui weerklinkt door de babyfoon. Vermoeid sta ik op en versuft ga ik kijken hoe het met haar gaat. Heeft ze haar tutje nodig? Moet ik haar neusje spoelen?

De droom over Dieter laat me echter niet los. Hoe komt het dat ik nu plots weer over hem droom? 
Ja, ik was verliefd op hem, zo'n twee jaar lang. Het is echter niets geworden. Ik heb hem nooit durven vertellen wat ik voor hem voelde, uit schrik afgewezen te worden. Toch denk ik wel dat hij het wist, aangezien een van mijn 'kameraden' in een zatte bui het niet kon laten om me, net iets te luid, te vragen: "Hey, is dat nu Dieter?". Dieter was toen ook behoorlijk in de wind, dus misschien is het niet echt doorgedrongen, maar hoe dan ook: hij heeft er alleszins nooit iets van gezegd. En misschien maar goed ook, want die situatie staat in mijn top vijf van meest beschamende momenten. Dat we toen op de trappen voor de Dom in Firenze zaten, was helaas geen verzachtende omstandigheid.

De verliefdheid verdween stilletjes weer en na het verlaten van de secundaire school heb ik hem nooit meer gezien. Ik moet ook bekennen dat ik eigenlijk zelden nog aan hem gedacht heb, aangezien ik een andere Liefde in mijn leven kreeg. De laatste keer dat Dieter onderwerp van gesprek was, was op een van de bijeenkomsten ter voorbereiding van mijn vrijgezellenfeestje. Dinnetje kon het niet laten om nummer vier van mijn meest beschamende momenten weer op te halen. Tijdens een van de laatste dagen van het schooljaar reed ik met Dinnetje naar school. Plots stootte ze me aan en fluisterde: "Kijk eens wie daar aan de andere kant van de straat fietst." Dieter reed net voorbij, samen met een vriend. Helemaal van slag, begon ik te wiebelen met mijn fiets en voor ik het goed en wel besefte, lag ik in het midden van het fietspad op de grond. Gevallen voor zijn charmes? Het mocht niet baten, zelfs met deze opvallende actie kon ik zijn aandacht niet trekken. Nog steeds negeerde hij me. 

Enkele dagen pieker ik over deze onverwachtse verschijning in mijn droom en dan vallen alle puzzelstukjes op hun plaats. De Aha-erlebnis is een feit!
Binnenkort verzorg ik een huwelijksplechtigheid en de ouders van de bruid heten 'Katrien en Dieter'. Blijkbaar heeft die combinatie van namen me onbewust weer naar het verleden gekatapulteerd. Waarom hij in mijn droom zo uitgemergeld was? Ik vermoed dat dat te wijten is aan de cliëntgesprekken die ik soms heb met (drugs)verslaafden, wat ik blijkbaar associeer met een 'uitgeleefde verschijning'.

Pfff, ben ik blij dat het mysterie opgehelderd is en ik het verleden weer los kan laten. Het verliefd zijn was leuk, maar de invloed daarvan op mijn gedrag was niet bepaald positief moet ik bekennen ... met het schaamrood op mijn wangen. 

----------------------------------------------------
Het spreekt voor zich dat 'Dieter' een fictieve naam is (hoewel het voor sommigen wel genoeg zegt, hé Dinnetje). Hij was dan misschien wel onderdeel van enkele van mijn talrijke gênante ervaringen, dit bericht hoeft dat niet voor hem te zijn ;-)