Wat als ...

... ik andere keuzes in mijn leven had gemaakt?

Keuzevrijheid is een thema dat tegenwoordig vaak in mijn cliëntgesprekken terugkomt: je hebt steeds keuzevrijheid, je kan ten allen tijde kiezen. Als je goed kijkt, zie je dat je elk moment op een kruispunt met keuzes kan staan. Dat betekent niet dat je alles onder controle kan krijgen, maar de keuzes zitten dan meer in het omgaan met de gevolgen van die onvoorziene (ongewenste?) gebeurtenissen. Soms zijn de keuzemogelijkheden beperkt: je doet iets of je doet iets niet. Ga ik naar school of niet? Eet ik die zak chips leeg of niet? Pleeg ik dat telefoontje of niet?
Vaker is het arsenaal aan keuzes groot, soms zelfs vervelend groot. Wat wil ik op mijn boterham? Welk boek neem ik mee uit de bibliotheek? Welke tegel kies ik voor de woonkamer?
Welke keuze je ook maakt, het heeft gevolgen. Uiteraard weet je niet altijd welke gevolgen een keuze precies zal hebben, maar vaak proberen we wel een inschatting te maken. Dat noemen we de 'weloverwogen keuzes'.

Als je plots op een punt in je leven komt waarop je verleden, heden en toekomst onder de loep worden genomen, dan zet je dat aan het denken. Welke keuzes heb ik gemaakt? En wat zijn de gevolgen daarvan? Hoe zou mijn leven eruit zien als ik andere keuzes, andere beslissingen had genomen?

Wat als ik na het behalen van het diploma 'Lerarenopleiding - Lager Onderwijs' niet was gaan verder studeren? Zou ik dan leerkracht zijn? In België? In Portugal? Of zou ik als medewerker bij het Kinderwereldatelier werken (na verder studeren mijn tweede voorkeur op dat moment)? Zou ik dat dan in Antwerpen doen? Of in Bokrijk?

En wat als ik na het secundair onderwijs toch een jaar naar het buitenland was geweest? Zou ik dan terug naar België gekeerd zijn of zou ik een leven opgebouwd hebben buiten de landsgrenzen? Wat zou ik daar dan doen? Zou ik een gezin hebben?

De vraag die vandaag sterk naar voor komt, is: wat als ik dat klasgenootje op die bewuste 25e december terug had gebeld? Wat als ik toen geweten had dat zij me het nieuws wilde brengen dat mijn beste vriendin de dag ervoor gestorven was in Italië? Het zou zeker betekend hebben dat ik niet op de skivakantie zou vertrokken zijn. Het zou ook zeker betekend hebben dat ik naar haar begrafenis was geweest. Zou dat dan betekenen dat ik haar dood beter had kunnen verwerken? Gemakkelijker had kunnen aanvaarden en een plaatsje geven? Zou dat dan tot gevolg hebben dat ik minder schuldgevoelens zou hebben? Minder schuldgevoelens over het feit dat ik destijds het belang van dat telefoontje zwaar onderschat heb en beter mijn puberale afkeer voor dat klasgenootje achterwege had gelaten? Minder schuldgevoelens over het feit dat ik voor mijn plezier het land uit was en aan het skiën was op het moment dat de familie en vrienden van Karolien aan het rouwen waren? Zou ik dan aan haar kunnen terugdenken zonder dat zenuwachtige gevoel dat nu als een dun laagje op het verdriet ligt? Zou ik dan met een glimlach, in plaats van een angstig gevoel, kunnen rondlopen aan de bioscoop in Lommel, waar een van de laatste foto's getrokken is waarop ze lachend in de lens kijkt en waarna we gezellig naar de film gingen?
Ik zou het niet weten, want het is nu eenmaal een feit dat ik die bewuste 25e december, toen mijn moeder me kwam vertellen dat ik die ene klasgenote moest terugbellen, heb geantwoord: "Ik ga haar mijn kerstdag niet laten verpesten." De dag nadien zijn we op skivakantie vertrokken, waardoor het nieuws me pas een week later bereikte.
Wat ik wel weet is dat ik nog steeds keuzes kan maken en dat is iets wat Karolien niet meer kan. En dat besef maakt het zo belangrijk voor me om af en toe eens heel bewust om te gaan met de keuzes die ik maak. Het heeft geen zin om spijt te hebben van de keuzes die ik maakte, want de tijd terug draaien kan niet. Ik kan wel kiezen hoe ik met deze ingrijpende ervaring kan omgaan. Daarom kies ik er nu voor om mijn best te doen dat schuldgevoel achterwege te laten, zonder mezelf wijs te maken dat het gemakkelijk zal zijn. Daarom ga ik mijn best doen dat laagje schuld van het verdriet te halen, het verdriet toe te laten. En ik hoop dat het gevolg van die keuze is dat er meer ruimte komt voor de mooie herinneringen die we samen opgebouwd hebben, bij haar thuis, in Mol, aan het Zilvermeer. En in Lommel.

Complimentendag

Vandaag is het complimentendag. Morgen ook. Overmorgen van hetzelfde. Eigenlijk zou het elke dag complimentendag moeten zijn, maar op zich is het nog niet zo slecht dat we op zulke nationale feestdagen wat bewuster stilstaan bij het thema van de dag.
Toch zijn er ook mensen die geen extra aanmoediging nodig hebben om met complimenten te strooien. Je kent ze vast wel, iedereen heeft er wel eentje in zijn omgeving: een vriend(in), collega of familielied die steeds klaar staat met een compliment. Je zou kunnen denken dat die complimenten dan leeg beginnen over te komen, ongemeend of een beetje slijmerig, maar dat hoeft niet per se zo te zijn. Sommigen zijn gewoon goed in het zien van de positieve dingen in een ander en hebben er geen moeite mee om dat ook te laten blijken. Is dat een talent? Zou kunnen. Maar het is evengoed een kunst om een compliment te kunnen aannemen. Wat is de beste reactie op een compliment? Ontkennen? Gretig aannemen? Terug een complimentje geven? Ik twijfel keer op keer, maar ben eigenlijk wat afgestapt van het ontkennen. Het aannemen van een compliment lijkt me op zijn beurt een teken van respect en appreciatie. Een compliment doet gewoon deugd en telkens ik er eentje krijg, groei ik weer wat. Het geeft energie en moed om door te gaan waarmee je bezig bent. Tegenwoordig ben ik vooral dankbaar voor een compliment, blij dat iemand iets positief in me ziet, ook al zie ik dat soms zelf niet. Ik geniet ervan, kan er een tijdje van leven, het is voeding voor mijn ego.
Vandaag kreeg ik een prachtig compliment van een collega (hij is zo iemand die onder de 'waarderende categorie' valt). Hij stelde voor om mijn eerste blogbericht op te nemen in het magazine van ons werk en voegde daad bij zijn woord: het bericht werd voorgelegd aan de collega die verantwoordelijk is voor de redactie. Voorlopig wordt er niets mee gedaan (er kunnen pas veranderingen worden doorgevoerd tijdens de volgende jaargang), maar eigenlijk is dat niet hetgeen wat telt. Althans, voor mij toch niet. Het compliment gaf me de energie om dit bericht te schrijven, want het doet deugd te weten dat er iemand is die apprecieert wat je schrijft.

En dus, speciaal voor Davy, die vandaag ook jarig is (hij is een geboren complimentenmaker): merci om fan te zijn, merci voor je compliment!