Degenen die mij wat langer kennen dan vandaag, hebben wellicht al ontdekt dat ik een gewoontebeestje ben. Hoewel ik besef dat verandering waardevol kan zijn, soms ook nodig is, gaat dat bij mij vaak gepaard met afkickverschijnselen. Loslaten van iets om het te ruilen voor iets anders, het is niet mijn favoriete bezigheid.
Deze week staat een beetje in het teken van loslaten, belichaamd door twee personen die ik graag heb. Vandaag vertrok de Zoon op kamp met school en bleek mijn waterproof mascara niet helemaal waterproof te zijn. Gelukkig vertrouw ik de ouders wel die mee zijn om te begeleiden. En als dat vertrouwen niet terecht bleek te zijn ... och ja, ik heb ze bedreigd, hopelijk met het gewenste effect.
Eerder deze week al moest ik afscheid nemen van mijn collega Sigrid. Zij koos voor verandering, ging een nieuwe uitdaging aan. Gelukkig is het maar een klein afscheidje, want ze verlaat de organisatie niet, blijft zelfs binnen de provincie, maar het is toch wennen om haar niet meer achter haar bureau te zien zitten.
Met Sigrid heb ik massa's leuke herinneringen verzameld, opgebouwd en zorgvuldig bewaard in de vorm van foto's, kaartjes en gedichtjes. Ze werd zelfs vereeuwigd in een persoonlijk spreekwoord: "Een Sigje doen." Wat dat juist inhoudt? Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wat je doet, als het maar iets onhandig is en daar dan achteraf zelf heel hartelijk om kan lachen. De grond van zeer dichtbij inspecteren of aan de verkeerde pomp in een tankstation gaan staan, bijvoorbeeld. Trouwens Sigrid, je moet je hiervoor niet schamen: ik heb juist een Katrientje gedaan (nog eventjes gaan doorwerken terwijl er eten op het vuur staat), voor de zoveelste keer, ja.
Bijna zeven jaar geleden ontmoette ik Sigrid voor het eerst en ik wist onmiddellijk: "Dat komt hier dik in orde." Waren het haar bambi-bruine ogen of de sympathieke glimlach? Dat weet ik niet meer, maar Sigrid heeft de gave om iedereen op zijn of haar gemak te laten voelen. Soms verdenk ik er haar van om een soort Tinkerbell te zijn, die met een of andere magische dust de mensen betoverd.
Het feit dat we samen een nieuwe 'afdeling' van de organisatie moesten openen en we dus vaak in stressvolle situaties samen aan het werk gingen, zal ook wel bijgedragen hebben aan onze band. Wat hebben we de lintjes van onze uitnodiging vervloekt: tot 's avonds laat zaten we te knippen en plakken om ze op tijd de deur uit te krijgen, maar de fijne babbel verlichtte de pijn. Of door een onweersbui met sterke windvlagen naar een vergadering rijden, rechtstreeks na het wegwerken van een hoge berg lintjes, waarbij de verwarming van haar auto zo hoog stond dat onze kletsnatte haren toch droog waren tegen het begin van de vergadering. De okselvijvers als neveneffect proberen we snel te vergeten.
Sigrid is ook de koningin van de komische uitspraken, die ons meermaals onder tafel deden rollen van het gieren. 'Kale katten scheren' blijft toch de mooiste, hoewel 'Ik hou toch zooooooveel van eten' (uitgesproken met overdreven veel passie) ook een leuke was.
Sigje, ik zou nog een tijdje kunnen blijven doorgaan over de fijne momenten samen, maar ik weet niet of die voor iedereen zo boeiend zijn. Of dat die het daglicht mogen zien.
Nu blijf ik achter als enige die aan de wieg stond van ons huisje, maar ik weet dat je nog wel eens langskomt om ons te bezoeken. En anders lokken we je wel naar hier, met Italiaanse bollen of een Panini Pita.
Tot gauw!
donderdag 16 mei 2013
maandag 13 mei 2013
Het bankje langs mijn levenspad
Eerst leek het alsof er een enorme verkeersdrukte was neergestreken. Je kent de beelden wel van een of andere Aziatische grootstad waar scooters, auto's, bussen en fietsers compleet vastrijden op een kruispunt. Er is geen vooruit of achteruit meer mogelijk, dus het enige wat overblijft is een hoop getoeter en gescheld. Pure chaos. Daarna was er een geknetter, wat overging in een oorverdovende knal. En tenslotte een lange 'beep', dat wat je hoort als de hartslag van een patiënt in het ziekenhuis wegvalt. Zo ging het er ook aan toe in mijn hoofd.
Vorig jaar rond deze tijd ben ik tegen mijn grenzen op gebotst en sukkelde ik in een burn-out. Compleet leeg, zonder energie, ingestort. Natuurlijk had ik de muur wel zien staan, maar ik dacht: "Als ik stevig genoeg doorga, genoeg gas geef, dan geraak ik er wel overheen. Of erdoor." Achteraf gezien besef ik dat ik er alleen maar tegenaan kon lopen, met een terugslag als gevolg.
Er kwamen veel tranen aan te pas, een immense berg schuldgevoel tegenover iedereen en de angst van er nooit meer uit te geraken was overweldigend. Er waren heel wat mensen in mijn naaste omgeving die het hebben zien aankomen, maar ik wilde hen niet geloven. Ik wou niet toegeven aan dat gevoel van falen, zwak zijn. Mijn huisarts heeft me meerdere malen gewaarschuwd, maar ik dacht steeds maar aan kleine lichamelijke kwaaltjes die wel weer gauw zouden overgaan. Er waren zoveel signalen die ik niet kon en niet wilde zien: vergeetachtigheid, verstrooidheid, humeurig zijn en ga zo maar door.
Wat is dan de oorzaak? Er zijn er verscheidene, maar te veel en te goed willen doen, blijkt alleszins een nefaste combinatie te zijn, zeker als je geen momenten inbouwt om weer op adem te komen en wat energie op te bouwen. Als je zo lang aan je energiereserve hebt geknabbeld, duurt het even eer je er weer bovenop komt, fysiek, maar vooral mentaal. Het is een proces dat tijd nodig heeft, weken, maanden en ja, zelfs jaren. Uiteindelijk ben ik meer dan drie maanden thuis geweest, waarbij ik vooral veel sliep, las en met de kinderen speelde. De eerste weken was het echt afkicken van het rushen, hollen, haasten. En het loslaten van het 'moeten'. Daarna was het, samen met een psycholoog, op zoek gaan naar dat wat me energie kost en wat me energie oplevert. Ik kwam tot enkele verrassende ontdekkingen, een verhelderende oefening, zo bleek. Het gekke is dat het zaken zijn die ik als kind ook al graag deed: dansen, lezen, schrijven. Ergens doorheen het opgroeien ben ik die hobby's kwijt geraakt, maar ik heb ze met veel plezier weer opgenomen. Zonder verplichting, gewoon omdat het leuk is, omdat ik er mijn batterijtjes door kan opladen.
Ondertussen gaat het alweer stukken beter met me, hoewel ik steeds bewust moet blijven van waar mijn grenzen liggen en mijn scherpe kantjes moet blijven opmerken, die soms weer stiekem komen opduiken, zoals mijn perfectionisme, gebrek aan assertiviteit en zelfvertrouwen, en het allesvernietigende schuldgevoel. En hoewel ik het nooit echt aan de grote klok heb gehangen, beschouw ik die periode als een van de meest waardevolle en leerrijke uit mijn leven.
Erover schrijven helpt me om terug stil te staan bij de lange weg die ik heb afgelegd, doet me eveneens nadenken over de dingen die ik in mijn leven nog wil verwezenlijken. En dat gaat gepaard met de nodige twijfels en angst. Ik besef nu dat je levenspad niet enkel inhoudt dat je het bewandelt, maar dat het evengoed betekent dat je op tijd en stond op een bankje plaatsneemt. Om te rusten, om te kijken naar wie er naast je loopt en om op adem te komen.
---------------------------------
Wil je meer weten, lezen, ... ?
Vorig jaar rond deze tijd ben ik tegen mijn grenzen op gebotst en sukkelde ik in een burn-out. Compleet leeg, zonder energie, ingestort. Natuurlijk had ik de muur wel zien staan, maar ik dacht: "Als ik stevig genoeg doorga, genoeg gas geef, dan geraak ik er wel overheen. Of erdoor." Achteraf gezien besef ik dat ik er alleen maar tegenaan kon lopen, met een terugslag als gevolg.
Er kwamen veel tranen aan te pas, een immense berg schuldgevoel tegenover iedereen en de angst van er nooit meer uit te geraken was overweldigend. Er waren heel wat mensen in mijn naaste omgeving die het hebben zien aankomen, maar ik wilde hen niet geloven. Ik wou niet toegeven aan dat gevoel van falen, zwak zijn. Mijn huisarts heeft me meerdere malen gewaarschuwd, maar ik dacht steeds maar aan kleine lichamelijke kwaaltjes die wel weer gauw zouden overgaan. Er waren zoveel signalen die ik niet kon en niet wilde zien: vergeetachtigheid, verstrooidheid, humeurig zijn en ga zo maar door.
Wat is dan de oorzaak? Er zijn er verscheidene, maar te veel en te goed willen doen, blijkt alleszins een nefaste combinatie te zijn, zeker als je geen momenten inbouwt om weer op adem te komen en wat energie op te bouwen. Als je zo lang aan je energiereserve hebt geknabbeld, duurt het even eer je er weer bovenop komt, fysiek, maar vooral mentaal. Het is een proces dat tijd nodig heeft, weken, maanden en ja, zelfs jaren. Uiteindelijk ben ik meer dan drie maanden thuis geweest, waarbij ik vooral veel sliep, las en met de kinderen speelde. De eerste weken was het echt afkicken van het rushen, hollen, haasten. En het loslaten van het 'moeten'. Daarna was het, samen met een psycholoog, op zoek gaan naar dat wat me energie kost en wat me energie oplevert. Ik kwam tot enkele verrassende ontdekkingen, een verhelderende oefening, zo bleek. Het gekke is dat het zaken zijn die ik als kind ook al graag deed: dansen, lezen, schrijven. Ergens doorheen het opgroeien ben ik die hobby's kwijt geraakt, maar ik heb ze met veel plezier weer opgenomen. Zonder verplichting, gewoon omdat het leuk is, omdat ik er mijn batterijtjes door kan opladen.
Ondertussen gaat het alweer stukken beter met me, hoewel ik steeds bewust moet blijven van waar mijn grenzen liggen en mijn scherpe kantjes moet blijven opmerken, die soms weer stiekem komen opduiken, zoals mijn perfectionisme, gebrek aan assertiviteit en zelfvertrouwen, en het allesvernietigende schuldgevoel. En hoewel ik het nooit echt aan de grote klok heb gehangen, beschouw ik die periode als een van de meest waardevolle en leerrijke uit mijn leven.
Erover schrijven helpt me om terug stil te staan bij de lange weg die ik heb afgelegd, doet me eveneens nadenken over de dingen die ik in mijn leven nog wil verwezenlijken. En dat gaat gepaard met de nodige twijfels en angst. Ik besef nu dat je levenspad niet enkel inhoudt dat je het bewandelt, maar dat het evengoed betekent dat je op tijd en stond op een bankje plaatsneemt. Om te rusten, om te kijken naar wie er naast je loopt en om op adem te komen.
---------------------------------
Wil je meer weten, lezen, ... ?
- zeer herkenbaar verhaal van Chris Van den Abeele en Joke Claessen:
http://www.een.be/programmas/koppen/burn-out - http://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=397
- boek: Ik kies voor mijn talent! - van Luk Dewulf
- boek: Leiden naar Talent en Bezieling - van Griet Bouwen
donderdag 9 mei 2013
Vijfentwintig tinten en een touw
"En, heb jij hét boek al gelezen?"
Een paar maanden geleden wist iedereen onmiddellijk dat het ging over hét boek 'Vijftig tinten grijs'. Aangezien ik rond die periode het plezier van het lezen terug ontdekt heb en iedereen zo te spreken was over de boeken van E. L. James, besloot ik het eerste deel in de bibliotheek te gaan halen. Dat was toch het plan. Er waren drie exemplaren, telkens met 5 à 6 reservaties. Wauw, zou het dan echt zo goed zijn? Toen er een beetje later een actie liep rond deze boeken in de plaatselijke supermarkt, besloot ik ervoor te gaan. Ik schafte de eerste vijftig tinten aan, nestelde me in de zetel en begon met hoge verwachtingen te lezen.
Als ik nu de vraag krijg: "En, heb jij hét boek al gelezen?" is mijn antwoord steevast: "Ik heb vijfentwintig tinten gelezen en heb het puur uit miserie aan de kant gelegd." Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen erotiek (hoewel ik een voorkeur heb voor 'romantiek'), maar waar ik me mateloos aan ergerde was de schrijfstijl. Die kon me op geen enkel moment bekoren, boeien of meeslepen. Ik werd warm noch koud van het verhaal of de personages. Hiermee wil ik geen oordeel vellen over de lezers die het wel goed vonden, het is gewoon not my cup of tea.
Ik vond mijn gading wél bij 'Een touw met duizend knopen' van Diane De Bruyn. In haar boek word je op sleeptouw genomen door Tatí, een vrouw die, letterlijk en figuurlijk, heen en weer geschipperd wordt tussen haar leven in Brazilië en België. Het is de zoektocht naar een eigen identiteit, verbondenheid voelen met families en culturen, het ervaren van gemis en uitkijken naar. De manier waarop Diane gevoelens en situaties omschrijft, hebben vaak iets weg van poëzie. Ze zet je aan het denken over onze taal, onze woorden, hun betekenis, zonder dat het zwaarwichtig wordt. Ook al staat de wereld van het leven op een schip behoorlijk ver van mijn bed, er zijn veel herkenbare elementen die me terugnemen naar mijn kindertijd, mijn verblijf in Portugal of de fijne contacten met mijn eigen grootvader.
Eind vorig jaar had ik de eer Diane De Bruyn live te horen voorlezen uit haar boek. Ze straalt rust, kalmte en sereniteit uit. Diepgang ook, ze is een vrouw met boeiende levenservaringen.
Mag ik je mijn (ongevraagd) advies geven? Haal het boek 'Een touw met duizend knopen' in huis, nestel je in een hangmat, zet wat Braziliaanse muziek op en verwen jezelf met een glas caipirinha. Je waant je voor je het goed en wel beseft op een schip ergens op zee, mijmerend over een leven onder de Braziliaanse zon of in een frisse Vlaamse regenbui. Veel leesplezier!
----------------------------------
Is je boek uit en krijg je niet genoeg van haar schrijfsels? Je kan haar ook volgen op haar blog 'Buiten de lijnen'
Een paar maanden geleden wist iedereen onmiddellijk dat het ging over hét boek 'Vijftig tinten grijs'. Aangezien ik rond die periode het plezier van het lezen terug ontdekt heb en iedereen zo te spreken was over de boeken van E. L. James, besloot ik het eerste deel in de bibliotheek te gaan halen. Dat was toch het plan. Er waren drie exemplaren, telkens met 5 à 6 reservaties. Wauw, zou het dan echt zo goed zijn? Toen er een beetje later een actie liep rond deze boeken in de plaatselijke supermarkt, besloot ik ervoor te gaan. Ik schafte de eerste vijftig tinten aan, nestelde me in de zetel en begon met hoge verwachtingen te lezen.
Als ik nu de vraag krijg: "En, heb jij hét boek al gelezen?" is mijn antwoord steevast: "Ik heb vijfentwintig tinten gelezen en heb het puur uit miserie aan de kant gelegd." Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen erotiek (hoewel ik een voorkeur heb voor 'romantiek'), maar waar ik me mateloos aan ergerde was de schrijfstijl. Die kon me op geen enkel moment bekoren, boeien of meeslepen. Ik werd warm noch koud van het verhaal of de personages. Hiermee wil ik geen oordeel vellen over de lezers die het wel goed vonden, het is gewoon not my cup of tea.
Ik vond mijn gading wél bij 'Een touw met duizend knopen' van Diane De Bruyn. In haar boek word je op sleeptouw genomen door Tatí, een vrouw die, letterlijk en figuurlijk, heen en weer geschipperd wordt tussen haar leven in Brazilië en België. Het is de zoektocht naar een eigen identiteit, verbondenheid voelen met families en culturen, het ervaren van gemis en uitkijken naar. De manier waarop Diane gevoelens en situaties omschrijft, hebben vaak iets weg van poëzie. Ze zet je aan het denken over onze taal, onze woorden, hun betekenis, zonder dat het zwaarwichtig wordt. Ook al staat de wereld van het leven op een schip behoorlijk ver van mijn bed, er zijn veel herkenbare elementen die me terugnemen naar mijn kindertijd, mijn verblijf in Portugal of de fijne contacten met mijn eigen grootvader.
Eind vorig jaar had ik de eer Diane De Bruyn live te horen voorlezen uit haar boek. Ze straalt rust, kalmte en sereniteit uit. Diepgang ook, ze is een vrouw met boeiende levenservaringen.
Mag ik je mijn (ongevraagd) advies geven? Haal het boek 'Een touw met duizend knopen' in huis, nestel je in een hangmat, zet wat Braziliaanse muziek op en verwen jezelf met een glas caipirinha. Je waant je voor je het goed en wel beseft op een schip ergens op zee, mijmerend over een leven onder de Braziliaanse zon of in een frisse Vlaamse regenbui. Veel leesplezier!
----------------------------------
Is je boek uit en krijg je niet genoeg van haar schrijfsels? Je kan haar ook volgen op haar blog 'Buiten de lijnen'
Abonneren op:
Posts (Atom)