Geel

“Ik wil van de kleur geel leren houden.”
Zo besloot ik mijn laatste gesprek bij de psycholoog. 

Dat ik daar tot op heden niet echt in geslaagd ben, zal in de eerste plaats door mijn collega’s bevestigd worden. Zij weten dat ik steevast gele gadgets, snoepjes en pennen zal ontwijken. Het is een hardnekkige allergie geworden. Als ik bekertjes voor de kinderen op tafel zet, neem ik het gele bekertje enkel als het echt niet anders kan. Geef ik het aan de Zoon of aan de Dochter? En dan breekt mijn hart als ik het moet neerzetten. Het gaat zelfs zo ver dat ik me er schuldig over voel dat ik het aan een van beide geef. Geel brengt ongeluk. Ik haat geel.

Tijdens het inpakken van mijn zomerkledij stuitte ik op een geel kledingstuk. Mijn eerste instinctieve reactie: “Bah, een geel T-shirt? Hoe komt dat in mijn kast terecht?” Toen ik het openvouwde, stroomden de herinneringen binnen en wist ik waarom ik dat T-shirt bewaarde. Mijn vriendinnen zijn er zich van bewust dat ze me kunnen kwellen met geel. Tijdens mijn vrijgezellenfeestje werd het tegen mij gebruikt. Ik had de ‘eer’ om een hele dag als geil elfje rond te lopen. ‘Geil’ als in ‘geel’ op zijn ‘Geels’, welteverstaan. Met bijhorend geel rokje, geel T-shirt en gele halsketting. Het was de laatste keer dat ik iets geel droeg. 

Tenzij ik dus mijn doel realiseer: van de kleur geel leren houden. Voor de ene lijkt het vast eenvoudig en simpel, voor de ander eerder onbenullig. Maar dat is het niet voor mij. Echt niet.
Een psycholoog snuistert in je herinneringen, pookt wat in je ziel en brengt je bij dingen waar je liever ver weg van blijft. Bijgevolg ook bij de kleur geel. Het inzicht in waarom ik die kleur zo verafschuw, kwam hard aan. Ik werd even stil toen de verklaring bij me binnen drong.

De lievelingskleur van Karolien was geel. Geel was voor haar de kleur van de zon, het maakte haar vrolijk. Ze had de zon in haar ogen, de zon in haar hart, de zon in haar glimlach. Maar die zon doofde op 24 december. En samen met die zon verdween ook de onbezorgdheid. Het leven was voorheen zo eenvoudig evident. Ik stond er niet bij stil, het was er gewoon. Tot die 24^e december. Plots werd ik met mijn neus op de realiteit van het leven gedrukt. Het besef dat het abrupt kan eindigen, het feit dat de zon plotsklaps kan verdwijnen, voelden als een klap in mijn gezicht.
Met het einde van het jaar in zicht gaat het litteken weer wat branden. Elk jaar opnieuw merk ik dat ik me rond deze tijd ongemakkelijk begin te voelen. Het sluimert eerst wat, komt daarna wat sterker naar voor om tenslotte op de voorgrond te kruipen. Ik wil het ook niet wegduwen, want dat zou aanvoelen alsof ik Karolien wegduw. Ik wil haar bij me houden in gedachten, het verdriet toelaten. Het 'toen' mag 'nu' zijn. Meer kan het niet worden: een 'later' zal er nooit komen. 

 

De tranen mogen er zijn, maar ik blijf geel mijden. Geel is de kleur van dood, ongeluk, afscheid nemen. Geel is de kleur van de blauwe plek die niet meer verdwijnt. Ik haat geel. Ik ben kwaad op geel. Ik denk niet dat ik ooit van geel kan houden. Ik kan het niet. Ik wil het niet.

Karolien, ik mis u, meid. Verdomme, wat mis ik u ...